Rozdział TRZYDZIESTY PIERWSZY

CZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!! ___________________________________________________________________________________

Około godziny Trzynastej wszyscy poszli. W tej chwili siedzę i czekam na Panią Psycholog.. Tak. Zgodziłam się żeby
tutaj przyszła, ale i tak nie zamierzam z nią rozmowiać. To co dzieję się w moim życiu jest tylko moją sprawą. Nie
jej.
Z zamyśleń wyrwał mnie trzask drzwi.

- Cześć- Wyszeptał dając mi róże.

- Hej.. Dziękuje

- Jak się czujesz?

- Dobrze

- Przepraszam..- Wyszeptał nieśmiało po chwili

- Za co? Przecież nic nie zrobiłeś

- Za to że cię krzywdziłem.

- Nie rozmawiajmy o tym.

- Powiedz mi.. Czy,czy jest szansa że do siebie wrócimy?- Zapytał wycierając łzy ze swoich policzków

- Daj mi czas. Chcę po prostu na razie przerwę.- Przyciągnęłam go do siebie. Wtuliłam się w jego klatkę piersiową.

- Kocham Cię..

- Ja Ciebie też Jay
***
Około godziny szesnastej w mojej sali pojawiła się Psycholog. Z początku nie odpowiadałam na jej pytania ale w końcu przekonała mnie do siebie. Opowiedziałam jej tylko to ze poroniłam i o tym że mój chłopak jak sie denerwuje to jest trochę agresywny.
Nie mogłam jej powiedzieć że ktoś mnie porwał i ze mój brat razem z moim chłopakiem są gangsterami. Byłyby z tego tylko problemy.
Podobno za dwa dni będę mogła wyjść z tego okropnego szpitala. Myślę nad zmianą. No wiecie. Taką trochę drastyczną ale nie zbyt dużą. Na początek chcę sobie obiecać ze nie będę raniła swojego ciała. Drugą rzeczą jest chodzenie do szkoły. Chcę też znaleźć przyjaciółkę której będę mogła się zwierzyć z wszystkiego. Zostało mi tylko być szczęśliwą i nigdy nie wracać do tego co było. Chcę żyć chwilą, cieszyć się tym co jest teraz, nie przejmować się tym co będzie, bo czasami trzeba zapomnieć o tym co było, docenić to, co jest i czekać na to co będzie dalej.
Nim sie obejrzałam była już dwudziesta pierwsza. Wypiłam puszkę Coli po czym zjadłam trochę żelek i poszłam spać.
Nazajutrz przyjechał Justin mówiłam ze oba gangi musiały wyjechać na parę dni w interesach.

Przestań- zachichotałam po raz setny tego dnia.

Ale ja przecież nic nie robię- Podniósł ręce w geście obronnym uśmiechając się szeroko.

Mam gilgotki a ty to wykorzystujesz!- Pisnęłam udając oburzenie. Odwróciłam się plecami do chłopaka.

Kelsey.. Mała no nie gniewaj się na mnie- Szepnął przytulając mnie od tyłu.

Przepraszam że wam przeszkadzam ale  jest pora obiadowa.- Usłyszeliśmy za sobą.
Odrazu odwróciliśmy się w stronę osoby która do nas mówiła. Była to pielęgniarka.

Kobieta podała mi talerz na którym był ryż z warzywami a do tego położyła mi szklankę z sokiem brzoskwiniowym.

Jesteście ładną parą. Życzę szczęścia- Powiedziała po czym wyszła z sali.

Patrzyłam z otwartą buzią na drzwi. Ona myślała że ja i Justin jesteśmy razem? Ale..
Nie.. Jestem głupia przecież nie chcę powtarzać błędów.. Ale może Justin i ja.. No wiecie..
Jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie. Plecę głupoty.

Słuchaj Kels. Muszę załatwić parę spraw wpadnę rano po ciebie. -Powiedział Jay zakładając buty na noki po czym w pośpiechu złapał kurtkę i założył ją . Podszedł ostatni raz do mnie cmoknął mój policzek po czym wyszedł z pokoju.
 Z  moich oczu poleciały łzy. Sama nie wiem czemu. Po prostu.. Może zrozumiałam że ten chłopak jest dla mnie kimś ważnym, Kimś komu nie mogę pozwolić odejść.
Wybiegłam z sali z nadzieją że spotkam jeszcze Justina. Ale go już nie było. Wytarłam poliki po których co chwile spływało coraz to więcej łez.


***JUSTIN POV***

Wyszedłem ze szpitala jak jakiś kretyn. Sam nie wiedziałem dlaczego to zrobiłem. Kurwa- Zaklnąłem uderzając rękoma o kierownicę..  Wyjąłem papierosa z paczki po czym odpaliłem go i zaciągnąłem się, delektując się jego dymem. Moja szczęka zacisnęła się. Byłem zdenerwowany..


Chłopacy w moim wieku nie mogą pozbierać się po nieudanym seksie, albo po braku narkotyków a ja? Jestem słaby, zbyt słaby by poradzić sobie z tym że dziewczyna na której mi zależy a mnie gdzieś. Wmawia mi bajeczkę że musi o tym wszystkim pomyśleć.. A tak naprawdę dobrze wie czego chcę. 

Wreszcie, kiedy wszystko wracało do normy, szanujemy to co mamy. Każda chwila spędzona szczęśliwie, staje się wyjątkowa. Często jest tak, że jedno miłe i dobre zdarzenie powoduje falę następnych.
Przyjaciele wracają. Odnajduje się miłość życia. Jednak w naszej pamięci zostają wspomnienia, one nigdy nie znikają jak za sprawą jakiejś pieprzonej magicznej różdżki, to wszystko zostaje gdzieś głęboko w nas.
To, że przyjaciele nas zawiedli, a miłość odeszła.
  Takich wspomnień nie będzie można wymazać, nawet gdyby się bardzo chciało.

W naszym życiu czasami zdarzają się rzeczy, na które nie mamy wpływu. Czasami jest to nieodwracalne. Czasami jest to tylko początkiem naszych nowych problemów, z którymi jakoś będziemy musieli się uporać, choć nie będzie to łatwe.

Wiedziałem już co mam robić żeby być z powrotem z kobieta którą kocham. Muszę o nią walczyć, i starać się żeby ona uwierzyła że wszystko jest możliwe. _________________________________________________
_________________________________________________________________________________

__________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________

MAM DO WAS OGROMNĄ PROŹBĘ!!!!

W sumie to nie wiem już kto czyta to opowiadanie, bo komentarzy jest coraz mniej, a ja nie mam zamiaru was w tej chwili błagać o komentarze.. 

Większość z was mówi że komentarze to nie wszystko. Racja ale gdyby nie spojrzeć  to komentarze mnie motywują.  Co racja nie tyczy się to wszystkich, bo niektórzy zostawiają komentarze.

 Mam nadzieję że chociaż teraz ktoś zostawi tutaj komentarz. Nie oczekuje ich nie wiadomo ile ale dobrze byłoby zobaczyć tutaj komentarze wszystkich osób które czytają to opowiadanie.

PROSZĘ WSZYSTKICH CZYTELNIKÓW TEGO BLOGA O ZOSTAWIENIE KOMENTARZA!